Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε…ήμασταν παιδιά, πολλά παιδιά, το σχολείο μας γεμάτο οι τάξεις μεγάλες, 30 παιδιά, 35 παιδιά, ο δάσκαλος με εμάς από την μια, με το εξεταστικό βλέμμα του περίφημου επιθεωρητή από την άλλη και με μια βέργα στο χέρι. Θυμάμαι τις περίφημες διπλές βάρδιες… Είπαμε τα παιδιά πολλά τα σχολεία λίγα. Δευτέρα , Τρίτη, Τετάρτη πρωί, Πέμπτη Παρασκευή απόγευμα. Την άλλη εβδομάδα Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη απόγευμα Πέμπτη Παρασκευή πρωϊ. Θυμάμαι την Τετάρτη απόγευμα που σχόλαγα κατάκοπος και έπρεπε να διαβάσω για Πέμπτη πρωί, πέρασαν κοντά 30 χρόνια και όμως ακόμη το θυμάμαι. Θυμάμαι το σχολείο μου, δροσιά το χειμώνα, ζέστη το καλοκαίρι, το βιοκλιματικό θαύμα της δεκαετίας του 70. Είπαμε πολλά τα παιδιά, λίγα το σχολεία. Δεν ήταν όμως όλα τα σχολεία έτσι, υπήρχαν και κάποια σχολεία πολύ ωραία, ζέστη το χειμώνα, το ανάποδο από το δικό μου σχολείο. Λίγα παιδιά, ένας δάσκαλος με 15 παιδιά. Είχαν και όνομα τα σχολεία αυτά θαρρώ τα έλεγαν Πρότυπα. Ρωτούσα την μητέρα μου : μπορώ να πάω και εγώ εκεί; όχι παιδί μου η απάντηση της τα σχολεία αυτά είναι για τους καλούς μαθητές.
Τα χρόνια πέρασαν, κάποια πράγματα άλλαξαν. Τα σχολεία έγιναν όλα πρωινά, τι έγινε αυξηθήκαν τα σχολεία; Λίγο αυξηθήκαν, όμως μειώθηκαν πολύ τα παιδιά, οι μαμάδες και οι μπαμπάδες δεν έκαναν πολλά παιδιά, λίγα παιδιά χωράνε σε λίγα σχολεία. Οι επιθεωρητές έφυγαν, οι ξύλινη βέργα σάπισε, ακόμα και τα πρότυπα σχολεία δεν υπάρχουν πια.
Και πέρασαν και άλλα χρόνια, τέλειωσα το σχολείο, σπούδασα σε κάποια σχολή, και για δες έγινα και εγώ δάσκαλος, και μάλιστα σε λύκειο, καθηγητές λένε τους δασκάλους εκεί. Ανέλαβα να μάθω στα παιδιά κάτι πολύ χρήσιμο την περίφημη πληροφορική, την επιστήμη της πληροφορίας. Α υπολογιστές, Facebook μου είπε μια θεία μου. Μα η επιστήμη της πληροφορίας είναι πολύ παλιά…σαν να λες αυτόν που ανακάλυψε τον τροχό σχεδιαστή της Ferrari. Τέλος πάντων….
Στην αρχή είχα κάμποσα παιδιά να τους μάθω πράγματα 25 μπορεί και 28, κουραστικό αρκετά, άρχισα να καταλαβαίνω τον ταλαίπωρο δάσκαλο μου με την βέργα…Όμως χρόνο με το χρόνο τα παιδιά λιγόστευαν. Τι έγινε; αυξήθηκαν τα σχολεία; μάλλον μειώθηκαν τα παιδιά, υπογεννητικότητα ονομάζουν το φαινόμενο αυτό οι ειδικοί. Δεν πειράζει, τώρα που χωράνε θα τα βάλω ένα σε κάθε θρανίο, 17 έφτασαν, χωράνε άνετα. Γιατί τα έβαλα μονά τους, μα τώρα μπορώ να κάθομαι δίπλα τους, ναι απίστευτο, κάθομαι στον Γιώργο στο πρώτο θρανίο, σκύβω δίπλα του, βλέπω τι γράφει, μπράβο αγόρι μου σε βλέπω συνάδελφο σε λίγο καιρό, πάω στο δεύτερο θρανίο όχι Μαρία δεν είναι αλγόριθμος αυτό που έγραψες!! και της παίρνω το στυλό να διορθώσω το αστείο λάθος της, και έτσι περνάει ο καιρός, ετοιμάζοντας αυτά τα παιδάκια για την μάχη των Πανελληνίων. Θυμάμαι μια χρονιά εκείνον τον Κυριάκο. Στο διάλειμμα μου είπε ότι δεν μπορεί λόγω οικονομικών προβλημάτων να πάει φροντιστήριο. Του είπα δεν πειράζει έλα στην ενισχυτική διδασκαλία. Έβαλα ένα στοίχημα με τον εαυτό μου με αυτό το παιδί να γράψει καλά…. και το κέρδισα.
Και μου λέει η θεία μου : Α τώρα με 17 παιδιά θα κουράζεσαι λιγότερο, και όμως όχι, το ίδιο κουράζομαι, αλλά δεν παραπονιέμαι, και ούτε θέλω να κουράζομαι λιγότερο, μου αρέσει αυτό που κάνω, αυτό επέλεξα να κάνω στην υπόλοιπη ζωή μου... Και ένα παιδί να είχα το ίδιο θα κουραζόμουν, για μένα δεν θα άλλαζε τίποτα, για το παιδί όμως κάτι άλλαξε. Άλλο να είσαι ανάμεσα από 30 παιδιά και να προσπαθείς να μάθεις και άλλο ανάμεσα από 17. (Θυμήθηκα τον δάσκαλο μου, αυτόν με την βέργα όταν ήμουν ανάμεσα από τους 30 και προσπαθούσα να μάθω από αυτόν πράγματα).
Και μια μέρα με φωνάζει ο διευθυντής μου. “Mε ενημέρωσαν οτι θα κάνουν συγχώνευση το σχολείο μας με ένα κοντινό σχολείο, γιατί λένε, έχει λίγα παιδιά” μου είπε. Μέχρι τότε το μόνο που γνώριζα ήταν η συγχώνευση πινάκων, επιστημονικός όρος της πληροφορικής, να μην σας κουράζω με αυτά. Τι σημαίνει αυτό; Ρώτησα. “Στην καλύτερη περίπτωση θα κανείς μάθημα σε 30 παιδιά στην χειρότερη δεν θα κάνεις μάθημα, κανείς δεν ξέρει τι θα κάνεις”. Μάλιστα….Γύρισα σκεπτικός στο σπίτι….ανοίγω την τηλεόραση, κάποιος έλεγε για επαναφορά των πρότυπων σχολείων….Λίγα παιδιά, οι καλοί μαθητές όπως έλεγε η μάνα μου……
Πραγματικά νομίζω ότι κάποιος ανακάλυψε την μηχανή του χρόνου και εγώ έπεσα κατά λάθος μέσα και βλέπω τον χρόνο να γυρνάει πίσω. Κοιμάμαι και ονειρεύομαι επιθεωρητές, δασκάλους με βέργα, διπλές βάρδιες, ποδιές κλπ… Κάποιος να μου πει τι συμβαίνει…..
Ένα απλός Δάσκαλος Πληροφορικής (Καθηγητές τους λένε στο Λύκειο)
Δυστυχώς συνάδελφε μάλλον στο Λύκειο δεν θα κάνεις καν μάθημα απ' ότι φαίνεται με τα δημοσιεύματα περί "Νέου Σχολείου". Το μάθημά μας θεωρήθηκε μάλλον πολύ απλοϊκό για το Λύκειο κι έτσι "κατεβαίνει" στο Δημοτικό....
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια απλή Δασκάλα Πληροφορικής
Πολύ δυνατή κατάθεση ψυχής συνάδελφε! Μακάρι να το έβλεπαν έτσι κι οι περισσότεροι από μας...Φαντάζεσαι να πέρναγαν αντιλαϊκά κι αντιεκπαιδευτικά μέτρα αν δεκάδες χιλιάδες δασκάλων, γονιών, φοιτητών και μαθητών έζωναν ασφυκτικά τα κέντρα λήψης αποφάσεων; Με τίποτα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμορφες σκέψεις! Που σε παρασύρουν σε μια γλυκιά και συνάμα μίζερη νοσταλγία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤαξιδεύοντας στην εποχή που αναφέρεις συνάδελφε, συναντώ χαμόγελα όμορφα και θλιμμένα, Η επιστροφή στο παρόν ή χειρότερα το ταξίδι στο μέλλον εκπέμπει φθόνο, μίσος, οργή, και νεκρές ψυχές!
Φ.Τ.
Το θέμα δεν είναι να αναπολούμε ούτε να απογοητευόμαστε συνάδελφοι. Το θέμα είναι να πούμε επιτέλους ένα ηχηρό ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ. Το οφείλουμε σε αυτούς που προηγήθηκαν από εμάς και σε αυτούς που θα έρθουν μετά από εμάς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρέπει να αντιδράσουμε, όχι μόνο για την επιστήμη μας, όχι μόνο για την επαγγελματική μας υπόσταση, μα πάνω απ' όλα για τα παιδιά μας, τους μαθητές μας αλλά και τα φυσικά μας παιδιά που στο μέλλον θα είναι μαθητές στο Δημόσιο Σχολείο. Εκτός και αν είναι...καλοί και βρεθούν σε ... πρότυπο σχολείο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραίες σκέψεις, πραγματικά, λίγο ως πολύ κάποιες από αυτές έχουν περάσει και από το δικό μου μυαλό... Πικρή η γεύση όμως, πάντα... Γιατί τόση λίγη αγάπη γι' αυτόν τον ταλαίπωρο τόπο από εκείνους που (υποτίθεται) τον "κυβερνούν";
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια δεύτερη σκέψη όμως είναι ότι καλύτερα το παιδί να διδάσκεται πληροφορική απ΄το δημοτικό , όχι όμως να την αποκλείσουμε σε μεγαλύτερες ηλικίες , μόνο που πρέπει να οργανωθεί κάπως καλύτερα στην πρωτοβάθμια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ σε όλα αυτά που λέτε μόνο που δεν αναφέρατε τα πεινασμένα παιδάκια που για μένα είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που βιώνω 3 χρόνια τώρα αποσπασμένος σε δημοτικά.
Η πληροφορική έχει έναν τεράστιο όγκο ο οποίος από τη φύση του δεν είναι δυνατόν να απορροφηθεί και να κατανοηθεί από παιδιά του Δημοτικού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦυσικά είναι θεμιτό και ίσως απαραίτητο να γίνεται σταδιακά η εξοικείωση των παιδιών με την τεχνολογία, διότι και εγώ προσωπικά ξεκίνησα το 1981 σαν μαθητής της 1ης Γυμνασίου, αποτρέποντας συγχρόνως την εσφαλμένη ή και κακόβουλη χρήση.
Αλλά είμαι κάθετος στην κατάργηση της από τις μέσης παιδείας βαθμίδα εκπαίδευσης διότι κάλλιστα εκεί τα παιδιά μπορούν σταδιακά να μπουν σε γλώσσες προγραμματισμού, σε σχεδίαση εφαρμογών πληροφορικής, έτσι ώστε αν ακολουθήσουν τον τομέα αυτό, να είναι πλέον καταρτισμένα οδηγώντας έτσι και την ανάπτυξη νέων τεχνολογιών πληροφορικής, κάτι στο οποίο πάσχουμε.
Και μην μου πείτε ότι δεν είναι έτσι, γιατί η τσέπη του πατέρα μας και της μητέρας μας μας βοήθησε εκείνα τα χρόνια για να φθάσουμε ως εδώ που τα καταφέραμε.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη και άποψη απλά ενδιαφέρονται για να παράγουν μαύρα κουτιά εργασίας και όχι δημιουργικούς ανθρώπους...
https://operatingsystemsandsoftware.wordpress.com/
https://www.facebook.com/operatingsystemsandsoftware/