ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

Σαν καθηγητής του μαθήματος της πληροφορικής που είμαι, πάντα έχω την συνήθεια στο πρώτο μάθημα που κάνω κατά την γνωριμία με τους μαθητές μου να κάνω την εξής ερώτηση : ‘Τι είναι πληροφορία;’ και στην συνέχεια περιμένω τις απαντήσεις τους. Οι απαντήσεις τους ποικίλες και ενδιαφέρουσες. Θα μου πείτε γιατί κάνω αυτήν την ερώτηση. ‘Μα η επιστήμη που κρύβεται πίσω από το μάθημα ονομάζεται πληροφορική, δεν θα πρέπει να γνωρίζεις τι είναι η πληροφορία;’ είπα στον Νικόλα το μαθητή μου που βιαζόταν να ανοίξει τον υπολογιστή και βαριόταν με την κουραστική εισαγωγή μου. Πληροφορία λοιπόν δεν είναι μονό το τηλέφωνο μου, ένα κείμενο που γράφω, πληροφορία απλά είναι ότι αντιλαμβανόμαστε. Όταν γεννιέται ένας άνθρωπος αυτό που κάνει είναι να δέχεται συνεχείς πληροφορίες να τις αποθηκεύει να τις αναζητά, να τις οργανώνει. Η πληροφορία θα μπορούσε να είναι μια εικόνα, ένας ήχος, μια κινηματογραφική ταινία, ένα κείμενο.Ολα τα παραπάνω δεν είναι τίποτε άλλο από διαφορετικές μορφές πληροφορίας. Η πληροφορία είναι μια, άλλα έχει πολλές μορφές. Ο άνθρωπος από τότε που εμφανίστηκε στην γη πάντα είχε την τάση να οργανώνει τις πληροφορίες που είχε στη διάθεση του (τοιχογραφίες στα σπηλαία που δείχνουν την εποχή του κυνηγιού, αναπαραστάσεις σε πάπυρους, βιβλία κλπ).

Θα αναρωτιέστε όλοι γιατί κάνω αυτήν την κουραστική εισαγωγή. Μα για να πείσω και τον πιο δύσπιστο για δύο πράγματα : Το πρώτο είναι το πόσο σημαντική είναι η επιστήμη της πληροφορίας και το δεύτερο για την παλαιότητα της. Είναι γεγονός πως πολλοί ταυτίζουν την επιστήμη της πληροφορικής με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, τότε όπως έχω ξαναπεί αυτός που ανακάλυψε τον τροχό θα πρέπει να είναι ο σχεδιαστής της Ferrari. Επιστήμες υπάρχουν πολλές η φυσική, η ιατρική, τα μαθηματικά κλπ. Και είναι γεγονός ότι πάντα μια επιστήμη χρησιμοποιεί δυνατότητες από κάποια άλλη. Πχ για την μελέτη ενός φυσικού φαινόμενου γίνεται χρήση μαθηματικών. Θα ήθελα να ξέρω μια επιστήμη η οποία δεν καταχωρεί και δεν οργανώνει τα επιτεύγματα της, δεν τα αποθηκεύει σε κάποιο μέσο (μέσο θα μπορούσε να είναι ακόμα και μια μαρμάρινη πλάκα οπού σκάλιζε τις ανακαλύψεις του ο Ιπποκράτης), με σκοπό την παραπέρα αξιοποίηση τους. Κάτι άλλο που σχετίζεται με την επιστήμη της πληροφορικής είναι η επίλυση ενός προβλήματος και τα βήματα επίλυσης του, κάτι που ξεφεύγει από τα στενά όρια της δημιουργίας ενός προγράμματος σε κάποιο υπολογιστή, αλλά επεκτείνεται. Θα ήθελα να ξέρω μια δραστηριότητα μας, οποιαδήποτε που δεν βασίζεται στη λογική του θέλω να κάνω κάτι, το απλοποιώ σε μικρά κομμάτια, πραγματοποιώ μια σειρά από βήματα για καθένα από τα κομμάτια αυτά, με σκοπό την πραγματοποίηση του στόχου μου.

Είναι προφανές ότι η πληροφορική είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη αν θέλουμε να μιλάμε για ‘σύγχρονη παιδεία’, για ‘παιδεία του μέλλοντος’, και για διάφορα άλλα που ακούμε κατά καιρούς.

Σαν μαθητής δεν διδάχθηκα το μάθημα της πληροφορικής, όπως έχουν την τύχη οι σημερινοί μαθητές. Τις τελευταίες μέρες όμως μαθαίνουμε από διάφορες πηγές ότι το μάθημα σύμφωνα με το ‘νέο λύκειο’ βαίνει προς κατάργηση…Χωρίς αιτιολόγηση, χωρίς επιχειρήματα….σε αντίθεση με το εκπαιδευτικό πρόγραμμα όλων των σχολείων των σύγχρονων χωρών. Έχω βαρεθεί να ακούω δηλώσεις του στυλ, ‘νέες τεχνολογίες’, ‘εποχή της πληροφορίας’, ‘ψηφιακό σχολείο’, από ανθρώπους που όταν ξεκινάνε να πάρουν τις αποφάσεις κάνουν τα ακριβώς αντίθετα. Η όλη κατάσταση μου θυμίζει λίγο τον Γαλιλαίο που τον έριξαν στο πυρ το εξώτερο κάποιοι εν’ονόματι της ‘αλήθειας’....

Τελειώνοντας θέλω να σας μεταφέρω την εμπειρία που βίωσα όταν σαν εκπαιδευτής ενηλίκων είχα την τύχη να διδάξω το μάθημα της πληροφορικής σε ανθρώπους που έχουν ολοκληρώσει το σχολείο η τις σπουδές τους πολλά χρόνια πριν. Βίωσα την αίσθηση ότι είχα να κάνω με σφουγγάρια, ξερά σφουγγάρια που απορροφούσαν με βουλιμία το λίγο νεράκι της γνώσης που είχα την τύχη και την ευκαιρία να τους δώσω στο μάθημα της πληροφορικής.

Γιατί πρέπει να γυρίσουμε πίσω στην εποχή των ξερών σφουγγαριών; Γιατί πάλι να γυρνάμε τον χρόνο πίσω,  γιατί να κάνουμε επιστροφή στο παρελθόν;

Επιτέλους αυτήν την μηχανή του χρόνου που μας πηγαίνει συνέχεια πίσω, πρέπει να την σταματήσουμε, να την βγάλουμε από την μπρίζα, η το πιο λογικό ΝΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ,  με μια άλλη μηχανή καλύτερη που προχωράει στο μέλλον…..

Ένα απλός Δάσκαλος της Πληροφορικής…… 



ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΝΕΥΟΝΤΑΙ

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε…ήμασταν παιδιά, πολλά παιδιά, το σχολείο μας γεμάτο οι τάξεις μεγάλες, 30 παιδιά, 35 παιδιά, ο δάσκαλος με εμάς από την μια, με το εξεταστικό βλέμμα του περίφημου επιθεωρητή από την άλλη και με μια βέργα στο χέρι. Θυμάμαι τις περίφημες διπλές βάρδιες… Είπαμε τα παιδιά πολλά τα σχολεία λίγα. Δευτέρα , Τρίτη, Τετάρτη πρωί, Πέμπτη Παρασκευή απόγευμα. Την άλλη εβδομάδα Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη απόγευμα Πέμπτη Παρασκευή πρωϊ. Θυμάμαι την Τετάρτη απόγευμα που σχόλαγα κατάκοπος και έπρεπε να διαβάσω για Πέμπτη πρωί, πέρασαν κοντά 30 χρόνια και όμως ακόμη το θυμάμαι. Θυμάμαι το σχολείο μου, δροσιά το χειμώνα, ζέστη το καλοκαίρι, το βιοκλιματικό θαύμα της δεκαετίας του 70. Είπαμε πολλά τα παιδιά, λίγα το σχολεία. Δεν ήταν όμως όλα τα σχολεία έτσι, υπήρχαν και κάποια σχολεία πολύ ωραία, ζέστη το χειμώνα, το ανάποδο από το δικό μου σχολείο. Λίγα παιδιά, ένας δάσκαλος με 15 παιδιά. Είχαν και όνομα τα σχολεία αυτά θαρρώ τα έλεγαν Πρότυπα. Ρωτούσα την μητέρα μου : μπορώ να πάω και εγώ εκεί; όχι παιδί μου η απάντηση της τα σχολεία αυτά είναι για τους καλούς μαθητές.

Τα χρόνια πέρασαν, κάποια πράγματα άλλαξαν. Τα σχολεία έγιναν όλα πρωινά, τι έγινε αυξηθήκαν τα σχολεία; Λίγο αυξηθήκαν, όμως μειώθηκαν πολύ τα παιδιά, οι μαμάδες και οι μπαμπάδες δεν έκαναν πολλά παιδιά, λίγα παιδιά χωράνε σε λίγα σχολεία. Οι επιθεωρητές έφυγαν, οι ξύλινη βέργα σάπισε, ακόμα και τα πρότυπα σχολεία δεν υπάρχουν πια.

Και πέρασαν και άλλα χρόνια, τέλειωσα το σχολείο, σπούδασα σε κάποια σχολή, και για δες έγινα και εγώ δάσκαλος, και μάλιστα σε λύκειο, καθηγητές λένε τους δασκάλους εκεί. Ανέλαβα να μάθω στα παιδιά κάτι πολύ χρήσιμο την περίφημη πληροφορική, την επιστήμη της πληροφορίας. Α υπολογιστές, Facebook μου είπε μια θεία μου. Μα η επιστήμη της πληροφορίας είναι πολύ παλιά…σαν να λες αυτόν που ανακάλυψε τον τροχό σχεδιαστή της Ferrari. Τέλος πάντων….

Στην αρχή είχα κάμποσα παιδιά να τους μάθω πράγματα 25 μπορεί και 28, κουραστικό αρκετά, άρχισα να καταλαβαίνω τον ταλαίπωρο δάσκαλο μου με την βέργα…Όμως χρόνο με το χρόνο τα παιδιά λιγόστευαν. Τι έγινε; αυξήθηκαν τα σχολεία; μάλλον μειώθηκαν τα παιδιά, υπογεννητικότητα ονομάζουν το φαινόμενο αυτό οι ειδικοί. Δεν πειράζει, τώρα που χωράνε θα τα βάλω ένα σε κάθε θρανίο, 17 έφτασαν, χωράνε άνετα. Γιατί τα έβαλα μονά τους, μα τώρα μπορώ να κάθομαι δίπλα τους, ναι απίστευτο, κάθομαι στον Γιώργο στο πρώτο θρανίο, σκύβω δίπλα του, βλέπω τι γράφει, μπράβο αγόρι μου σε βλέπω συνάδελφο σε λίγο καιρό, πάω στο δεύτερο θρανίο όχι Μαρία δεν είναι αλγόριθμος αυτό που έγραψες!! και της παίρνω το στυλό να διορθώσω το αστείο λάθος της, και έτσι περνάει ο καιρός, ετοιμάζοντας αυτά τα παιδάκια για την μάχη των Πανελληνίων. Θυμάμαι μια χρονιά εκείνον τον Κυριάκο. Στο διάλειμμα μου είπε ότι δεν μπορεί λόγω οικονομικών προβλημάτων να πάει φροντιστήριο. Του είπα δεν πειράζει έλα στην ενισχυτική διδασκαλία. Έβαλα ένα στοίχημα με τον εαυτό μου με αυτό το παιδί να γράψει καλά…. και το κέρδισα.

Και μου λέει η θεία μου : Α τώρα με 17 παιδιά θα κουράζεσαι λιγότερο, και όμως όχι, το ίδιο κουράζομαι, αλλά δεν παραπονιέμαι, και ούτε θέλω να κουράζομαι λιγότερο, μου αρέσει αυτό που κάνω, αυτό επέλεξα να κάνω στην υπόλοιπη ζωή μου... Και ένα παιδί να είχα το ίδιο θα κουραζόμουν, για μένα δεν θα άλλαζε τίποτα, για το παιδί όμως κάτι άλλαξε. Άλλο να είσαι ανάμεσα από 30 παιδιά και να προσπαθείς να μάθεις και άλλο ανάμεσα από 17. (Θυμήθηκα τον δάσκαλο μου, αυτόν με την βέργα όταν ήμουν ανάμεσα από τους 30 και προσπαθούσα να μάθω από αυτόν πράγματα).

Και μια μέρα με φωνάζει ο διευθυντής μου. “Mε ενημέρωσαν οτι θα κάνουν συγχώνευση το σχολείο μας με ένα κοντινό σχολείο, γιατί λένε, έχει λίγα παιδιά” μου είπε. Μέχρι τότε το μόνο που γνώριζα ήταν η συγχώνευση πινάκων, επιστημονικός όρος της πληροφορικής, να μην σας κουράζω με αυτά. Τι σημαίνει αυτό; Ρώτησα. “Στην καλύτερη περίπτωση θα κανείς μάθημα σε 30 παιδιά στην χειρότερη δεν θα κάνεις μάθημα, κανείς δεν ξέρει τι θα κάνεις”. Μάλιστα….Γύρισα σκεπτικός στο σπίτι….ανοίγω την τηλεόραση, κάποιος έλεγε για επαναφορά των πρότυπων σχολείων….Λίγα παιδιά, οι  καλοί μαθητές όπως έλεγε η μάνα μου……

Πραγματικά νομίζω ότι κάποιος ανακάλυψε την μηχανή του χρόνου και εγώ έπεσα κατά λάθος μέσα και βλέπω τον χρόνο να γυρνάει πίσω. Κοιμάμαι και ονειρεύομαι επιθεωρητές, δασκάλους με βέργα, διπλές βάρδιες, ποδιές κλπ… Κάποιος να μου πει τι συμβαίνει…..

Ένα απλός Δάσκαλος Πληροφορικής (Καθηγητές τους λένε στο Λύκειο)